Die Dramatiese einde van Kuiken IV

Dit is alombekend dat ‘n troeteldier die beste manier is om vir ‘n kind verantwoordelikheid te leer. Dit is ook alombekend dat dit ‘n kind ‘n rukkie vat om verantwoordelikheid te leer.

As laerskoolkind het ek ‘n groot vistenk met guppies gehad. Kleinsus het ‘n mannetjieskat met die naam “Bella” gehad. Sakkie, my boetie, het ‘n hamster met die naam “Kuiken” gehad, maar dit was nou al ‘n rukkie terug. Ons het onlangs Kuiken IV begrawe…

Die moeilikste deel van “verantwoordelikheid” wat jy moontlik vir ‘n seuntjie kan leer, is dat ‘n mens nie met hamsters kan speel op dieselfde manier as wat jy met jou speelgoed speel nie. Kuiken I het per ongeluk in Bella se pens beland terwyl die drie maatjies “Touchers” gespeel het. Kuiken II het in die speelgoedkas omgekom. Kuiken III het ongelukkig nie die wasmasjien se siklusse oorleef in die kleinman se broeksak nie.

Op die dag wat Kuiken IV by die Van Rensburg gesin aangesluit het, was daar ernstig bosberaad gehou. Hierdie was nou die laaste een. Sakkie het land en sand belowe dat hy mooi na sy nuwe maatjie sal kyk en hy het… vir so vier maande lank. Kuiken IV het uitgehou en ons almal het gedink dat Sakkie nou begin verstaan wat beteken verantwoordelikheid.

Die 10de Januarie het ons die seuntjie se 10de verjaarsdag gevier. Dit was natuurlik ‘n groot aangeleentheid en hy is bederf met so groot skaalmodel Hummer waarvan die deurtjies kan oop en toe maak en sulke ligte wat flits terwyl die wiele draai. Langs die swembad is daar so lang stuk plaveisel van om en by dertig meter wat perfek is vir die toetsrit van die nuwe speelding, maar almal weet tog dat geen voertuig kan ry sonder ‘n bestuurder nie. En so begin die nagmerrie….

Eers was dit ‘n klein weermag mannetjie, maar hy was nie die regte grootte vir die kajuit nie. Volgende aan die beurt was ‘n tor, maar die het ‘n lawaai op die enjin veroorsaak. Toe kom Kuiken IV aan die beurt. Die eerste paar ritte het goed gegaan, maar Kuiken IV het vinnig moeg geraak om so in die kajuit vasgekeer te wees en het vinnig ‘n manier gevind om te ontsnap. Ongelukkig was dit ‘n dobbelspel wat die brawe klein hamstertjie sy lewe gekos het. Albei die regterkantste wiele het oor sy ou pensie gery voordat Sakkie kon remme aanslaan.

Gelukkig was daar nie bloed betrokke nie. Die galante klein renjaertjie het nog vol moed probeer om te beweeg en het sulke klein piep-geluidjies wat jou hart in ‘n knop getrek het. Die lyding het nie lank geduur nie en Kuiken IV het sy laaste asempie uitgeblaas terwyl hy in sy snikkende maatjie se handjies gelê het.

Die lewelose liggaampie is deur ‘n huilende seuntjie in die mooiste stukkie lap toegedraai en Pappa het hom gehelp om ‘n klein gemerkte graffie in die tuin te maak naby Sakkie se gunsteling speelplek. Dit was ‘n grou dag in die Van Rensburg huis.

Laatmiddag het ons almal bymekaar gekom, gedress en gepress, vir die teraardebestelling van Kuiken IV. Sakkie het stadig uit die huis gestap gekom met die klein lyfie in sy hande. Ons was nie presies seker hoe om die situasie te hanteer nie en het maar gestaan en rondvroetel. Sakkie het besluit die begrafnis is nie dramaties genoeg nie en so 10 meter van ons af het hy in sy mooiste engelstemmetjie (wat natuurlik nog nie gebreek het nie) begin sing. Tum-tem-te-daaaaam, tum-tem-te-daaaam!

Ons neem maar aan dit was veronderstel om die dodemars te wees, maar toe daardie betraande gesiggie doodernstig die troumars begin sing, het ‘n paar van ons nie geweet waar om ons koppe in te druk nie en net Pappa kon dit regkry om ‘n hartseer gesig te hou.

Dis nou bietjie meer as ‘n maand later en Sakkie het nog nie weer vir ‘n hamster gevra nie. Ons dink hy het nou besef wat dit beteken om vir ‘n troeteldier te sorg. Natuurlik het nog niemand ‘n woord gesê oor die troumars nie. En ek het in stilte besluit dat ek eendag op my troue in Canon in D in die kerk in sal stap. Die troumars het maar nou so bietjie ‘n hartseer klankie…

Maar ai, tot volgende keer…