Eva

Vanaand sit ek, Eva, 

voor my vriend van ivoor en snaar.

Ek wil speel, ek wil skep,

maar die wysie is net nie daar.

Pen en papier lê eenkant vergete -

die woorde bly afwesig...

Voor my venster staan ek, Eva,

in die middernagtelike ure

en soek vertroosting in koffie bitter, swart

maar vanaand vind ek die bekoring 

gelykstaande

aan dié van my vier kaal mure - 

ek voel 'n leemte...

Op en af stap ek, Eva,

soekend na iets na niks

versigtig om die spieël te vermy

want in hom ontbloot 'n broeiende blik

bestand teen logika en sin

gevaarlik, 

'n protes teen die onrus...

Hier lê ek, Eva,

die plafon lyk bleek

en die ertjie steek tussen my blaaie

Rus is waar jou hart is

en vanaand, liewe Eva,

loop jou hart vreemde draaie.